Het is een droevige tijd. Een kleine twee jaar geleden is bij mijn partner Kanker geconstateerd. De boodschap die we kregen … “Het ziet er niet goed uit, maar we kunnen het proces vertragen”. Kortom er werd een aftakelingsproces geschetst dat tussen de 1 en 3 jaar zou kunnen duren. Uiteraard zonder garanties. De eerste weken hebben we als in een soort roes van ongeloof geleefd. Dit overkomt toch altijd andere mensen?
Wat we hebben gemerkt is dat we vrij egoïstisch zijn geworden. En dat we veel aandacht kregen voor de kleine dingen in het leven. Zoals De geitjes bezoeken met onze kleindochter. Zomaar ergens heen fietsen en lekker een terrasje pakken. Dat was tijdens de Corona-pandemie natuurlijk wel een uitdaging, maar we gingen er toch op uit. Het eerste half jaar zaten we toch wel min of meer in de slachtofferrol. We hebben het sociale leven toch wel op een laag pitje gezet.